Details

---

1.  The Phoenix Inspired by “On the Reality of Love” by Shihabuddin Yahya Suhrawardi (master of

Illumination), is composed in six movements: Intellect, Beauty, Love, Sorrow, Astonishment, and Light. “Know that the first thing God created was a glowing pearl He named Intellect.

This pearl He endowed with three qualities, the ability to know God, the ability to know itself, and the ability to know that which had not existed and then did exist. From the ability to know God there appeared HUSN, how is called Beauty: and from the ability to know itself there appeared ISHQ who is called Love.

From the ability to know that which did not exist and then did exist there appeared HUZN, who is called Sorrow. Of these three, who sprang from one source and are brothers one to the other, Beauty, the eldest, gazed upon himself and saw that he was extremely good. A luminosity appeared in him, and he smiled. From that smile thousands of cherubim appeared. Love, the middle brother, was so intimate with Beauty that he could not take his eyes from him and was constantly at his side. When Beauty's smile appeared, a consternation befell love, who was so agitated that he wanted to move. Sorrow, the youngest, clung to him, and from his clinging the heaven and earth appeared.

As Love despaired, he took Sorrow by the hand and set out into the wilderness of perplexity

(Astonishment).”

ققنوس با الهام از رساله "فی حقیقه العشق"، اثرِ شیخ شهاب‌الدین سهروردی (شیخِ اشراق) در شش موومان با نام‌های "عقل، حُسن، عشق، حُزن، حیرت و نور" ساخته شده است.

“بدان که اول چیزی که حق سبحانه و تعالی بیافرید، گوهری بود تابناک. او را «عقل» نام کرد...

این گوهر را سه صفت بخشید: یکی شناختِ حق و یکی شناختِ خود و یکی شناختِ آن که نبود پس ببود. از آن صفت که به شناخت حق تعالی تعلق داشت «حُسن» پدید آمد که آن را نیکویی خوانند، و از آن صفت که به شناخت خود تعلق داشت «عشق» پدید آمد که آن را مهر خوانند، و از آن صفت که [به شناخت آنکه] نبود پس ببود تعلق داشت «حُزن» پدید آمد که آن را اندوه خوانند. و این هر سه که از یک چشمسار پدید آمده‌اند و برادران یکدیگرند، «حُسن» که برادر مَهین است در خود نگریست، خود را عظیم خوب دید، بشاشتی در وی پیدا شد، تبسمی بکرد، چندین هزار مَلِک مقرَّب از آن تبسم پدید آمدند. «عشق» که برادر میانی است با «حُسن»، اُنس داشت؛ نظر از او بر نمی‌توانست گرفت، ملازم خدمتش می‌بود، چون تبسمِ «حُسن» پدید آمد، شوری در وی افتاد، مضطرب شد، خواست که حرکتی کند. «حُزن» که برادر کِهین است در وی آویخت. از این آویزش آسمان و زمین پیدا شد...

... «عشق» چون نومید گشت، دستِ «حُزن» گرفت و روی به بیابانِ «حیرت» نهاد...”

Thackston, W. M. (Ed.). (1999). The philosophical allegories and mystical treatises: A parallel Persian-English text. Mazda.